Daar stond ze samen met Aruba in de wei. Ze had het zwaar. Ze werkt hard heeft, een verantwoordelijke baan, kinderen, lange reistijd. Eigenlijk was ze uitgeput. Maar ze was ook sterk. Dus ze ging gewoon door. Zag geen andere uitweg. Ze droeg haar lot. Ze wist niet wat ze anders kon doen. Ze kon niet zo maar van werk veranderen.
Soms zou ze iets heel anders willen gaan doen. Maar ja wat, wist ze ook niet. Dat had ze nog uit te zoeken voor zichzelf. Soms werd het haar te veel en als de kinderen of manlief dan iets verkeerd deden, kregen zij het voor hun kiezen. Dat loste niets op, dat wist ze zelf ook wel. En dat besef maakte de frustratie nog groter. Ze kwam er maar niet uit.
Ze ging met Aruba aan de slag. De verbinding met hem was snel gelegd. Ze kon zichzelf zijn. Tot haar verbazing hoefde ze zich niet groter en sterker te maken om hem door de bak te kunnen leiden.
Samen gingen we op zoek naar de mogelijkheden. Wat kon ze wel veranderen? En langzamerhand ontstond er ruimte. Ze genoot van de zon en van de rust om haar heen. Ze was er nog niet. Maar een eerste stap was gezet. Een eerste stap om de lat die zo hoog ligt, te laten zakken.
