Niet lullen, maar . . .

En daar stond Jan (een projectmanager), midden in de bak. Hij kwam voor een persoonlijke coaching. In de praktijk werkte hij keihard, haalde zijn resultaten, maar verloor onderweg het team uit het oog. Paard op een afstand. En hoe Jan ook ging staan, hij kon het paard niet uitnodigen om naar hem toe te komen.

En het ging zo goed, vond hij. Hij had net een rondje gelopen met het paard.  Hij liep kordaat en voortvarend door de bak, paard aan een halstertouw. Geen enkel probleem. Hij liep voorop, het paard volgde. En eerlijk gezegd, had het paard ook geen keus. Gedwee liep het paard achter zijn nieuwe leider aan.

Doen

“Kom maar op met de volgende opdracht”, zei hij. Tuurlijk, neem het paard dan eens mee zonder touw en ook dit ging zeer voortvaardig. Het paard twijfelde even, maar er was geen tijd voor verdere twijfel. Jan pakte hem bij zijn halster, nam hem een paar passen mee, liet los en liep verder. Geen enkele blik achterom werpend. Halverwege de bak had hij door dat hij alleen liep. Het paard was afgehaakt. Dus terug naar het paard en het verhaal herhaalde zich. En toch kwamen ze uiteindelijk samen uit op het eindpunt.

Jan vond dat het resultaat was behaald en dat was het doel. Het ging er toch niet om hoe ze samen op het eindpunt waren gekomen? Iedere keer als het paard inhield, loste hij het wel op. Nu was Jan aan deze sessie begonnen met de vraag hoe hij verbinding kon houden met zijn mensen. Het gebeurde vaak dat hij ver voor lag op zijn teamleden. Gaande het proces waren ze hem kwijtgeraakt. De verbinding was weg.

Verbinding

En zo kwamen we op de derde opdracht. Ga eens in het midden van de bak staan en nodig het paard uit om naar je toe te komen.  Geen touw, geen fysiek contact. Alleen het vertrouwen dat je uit straalt. Zijn wie je bent, geen actie en zeker geen gesleur. En daar ontstond bij Jan een eerste onzekerheid. Dat kan niet zonder dat halstertouw, zonder fysiek contact gaat dat niet lukken.

En alles wat hij probeerde, het paard kwam niet naar hem toe. Jan zijn zelfvertrouwen werd minder, de vertwijfeling sloeg toe.  “Hoe zou het zijn als je je iets kleiner zou maken? Als je jouw uitstraling iets zachter zou maken”. Grote ogen, maar hij deed het. Hij veranderde van postuur, straalde een andere energie uit. En voilà daar kwam het paard! En samen stonden ze in verbinding in alle rust bij elkaar. Zonder te sleuren, zonder fysiek in actie te komen.

Leiderschap

Er kwam nu een andere Jan naar voren. Iemand die zijn kwetsbaarheid durfde te tonen. Hij kwam uit een echt mannengezin en daar was het motto: Niet lullen, maar poetsen. Hard werken, want daar word je succesvol van. En nu was hij thuis de enige man tussen allemaal vrouwen. Er werd van hem verwacht om zijn gevoel te tonen. Maar hoe DOE je dat?! En ook op het werk zaten mensen niet meer op een ‘baas’ te wachten. U vraagt wij draaien, gaat niet meer op. De uitdaging is juist om verbinding te maken en je medewerkers te inspireren. Jan heeft in ieder geval  ervaren dat hij dat kan en daar was het om te doen. Eigenlijk was het simpel, niet te veel doen. Gewoon er zijn, was genoeg. Ook dat is leiderschap.

Hoe doe jij minder en bereik je meer? Kijk eens hier naar de mogelijkheden voor Persoonlijke coaching